Wat een deceptie: het einde komt in zicht

Wat een deceptie: het einde komt in zicht

Gisteravond vond een schrijfavond plaats, waardoor iedereen iets uitgeruster verscheen aan het ontbijt. Geen overbodige luxe, aangezien de vermoeidheid aardig toe begint te slaan. Na het ontbijt begon onze laatste dag met twee organisatiebezoeken.

’s Ochtends om 10.00 uur werden we verwacht bij de NIHA, een instituut dat de uitwisseling tussen Nederlandse en Turkse studenten verzorgd. Deze organisatie was nog maar sinds afgelopen december operationeel en wordt gerund door Nederlands-Turkse mensen. Allereerst werden ons de mogelijkheden tot het volgen van stages in Turkije verteld, waarna een uitleg volgde over het Turkse onderwijssysteem die zich met name richtte op de verschillen tussen private en publieke universiteiten. Ondanks dat het gebouw op het eerste gezicht klein aandeed, bleek het ruimte te bieden voor verschillende vertrekken: een vergaderkelder, kantoorruimte, drie keukens, verscheidene studentenkamers, een leeskamer, een woonkamer, een fitnessruimte met een crosstrainer, en twee appartementen voor de (adjunct)directeur. Tevens bezat de organisatie een behoorlijk dakterras waar een prachtig uitzicht werd geboden over de ‘gecekondu’: illegaal gebouwde huisjes die Turken tientallen jaren geleden bouwden op staatsterrein en die na 20 jaar automatisch tot hun eigendom werden verworven. Opvallend feit deze ochtend was dat de temperatuur binnen een kantoorgebouw eens minder dan 24 graden was.

De lunch hebben we vervolgens verorberd in het rijkere uitgaanscentrum. En aangezien iedereen z’n laatste juttels op moet maken, werd er decadent gegeten in ‘Les Chicas’ waar net de Amerikaanse ambassadeur – uiteraard met een peloton aan beveiliging – zijn buik had gevuld. Helaas voor Niek – die al anderhalve week beweert nu echt eens donner kebap te bestellen – bestond de menukaart louter uit Mexicaanse gerechten.

Vervolgens pikte onze prive busdriver ons op om naar de Nederlandse ambassade te vertrekken. Helaas was – zoals we dat bij meer dingen hebben ervaren – dit gebouw iets minder sfeervol dan het Nederlandse consulaat in Istanbul. Desalniettemin werden we erg hartelijk ontvangen en kregen we een informele presentatie over de taken van de ambassade. Vervolgens kon ook hier niet de discussie over het secularisme en de toetreding tot de EU uitblijven. Met deze onderwerpen vulden we de middag, waarna we ons verplaatsten naar de borrel. Met grote pullen bier in de hand werd verder gediscussieerd, genetwerkt, en de organisatie van het staatsbezoek van Beatrix uiteengezet. Na vele lovende woorden over onze voorbereiding in ontvangst te hebben genomen was het tijd om terug te keren naar het hotel om vervolgens wederom heerlijk uit eten te gaan.


Wist je dat:

- Rosanna vooral geïnteresseerd is in het functioneren van de hatsie flatsie universiteit.

- Turkse ondernemers stagiaires graag als slaven behandelen, vooral als ze blank zijn.

- Martijn blijkbaar het voorverslag niet heeft bestudeerd aangezien hij niet wist hoeveel collegegeld in Turkije voor publieke universiteiten wordt gevraagd.

- Turkse buschauffeurs op kosten van Polaris voor twee dagen kunnen lunchen voor 40 juttels, iets dat ons met een groep van vijf personen nog niet eens zou lukken.