DISK en de Ari's

Beste lezer!

Vandaag was dan de eerste echte dag van onze STUDIEreis. Vanochtend is iedereen op tijd, ook Arjan, zijn bed uitgekomen om ons eerste bezoek te brengen aan DISK. Na een relaxte busrit in onze veel te grote bus kwamen we aan bij de enige linkse ‘labour union’ van Turkije. Een kort welkomstwoord van de general-secretary, onder het genot van twee sterke kopjes Turkse thee, gaf ons een kort overzicht van het ontstaan en ontwikkeling van de organisatie. Dit welkomstwoord en de andere presentaties werden overigens mogelijk gemaakt door de uitstekend vertalende Bengü.

De eerste spreker hield een presentatie over sociale welvaartsvoorzieningen op het gebied van de gezondheidszorg. Nooit geweten dat in de jaren ’60 werknemers in Turkije soms al op 38-jarige leeftijd met pensioen gingen! Hierna was er een presentatie van een man die als jurist meer gespecialiseerd was in de toepassing van regulering zoals de werkloosheidsuitkering. Zo moet je voor een werkloosheidsuitkering van 300 dagen, de afgelopen 3 jaar minstens 1080 dagen gewerkt hebben, dat zijn dus 15 vrije dagen in drie jaar tijd.

De door onze hostel geprepareerde lunches werden vervolgens smakelijk verorberd in de zon, naast een kruispunt en op slechts 1 minuut lopen van de Starbucks, waar we ongeveer 3 uur later pas achter zouden komen. Een kruispunt in Istanbul is als een goede film op vrijdag avond, met biertje er bij is het top entertainment.

Om twee uur werden we ontvangen bij de Ari movement, een NGO vergelijkbaar met een rotary en gericht op het tot stand brengen van een dialoog tussen verschillende landen op het gebied van veiligheid en economische ontwikkeling. Onder leiding van professor van de universiteit werd er in vogelvlucht een historische beschouwing gegeven van de ontwikkeling van de militaire positie van Turkije vanaf de Tweede Wereldoorlog, reuze interessant maar niet te volgen. Het nationalisme tierde welig en belette ons om kritische vragen te stellen. De drie ‘slaafjes’ (Hilde) van deze professor vingen alle kritische vragen tactvol op en zorgden voor een ietwat intimiderende sfeer. Deze mannen hadden niet begrepen dat ze zichzelf alleen maar ongeloofwaardiger maakten met teksten als ‘we are normal people, we are not monkeys’ .
Na afloop toch nog een lekker bakkie gedaan in de eerder genoemde Starbucks, eind goed al goed!

Na een korte opfris beurt in het hostel besloten we ons aan de eerste ‘individuele’ avondmaaltijd te beginnen. Met z’n allen zijn we dus op zoek gegaan en na een drie kwartier durende rondleiding door de banlieu’s van Istanbul vonden we een geschikt uitbater met bijbehorend eten. Hier bleek Rick toch te kunnen speechen en zo konden we met een goed gevoel aanvallen aan de pizza’s, mixed grills, kebab en vegetarische pasta’s. Uiteraard werd dit alles afgesloten met de bijna verkoop van alle dames aan een wat te gretige Turkse ober/glijer/mafkees/sukkel (doorhalen wat niet van toepassing is) voor een kudde kamelen. (light).

Namens de groep,

Iyi aksamlar,


Hilde en Niek

Actie van de dag:

Sanne die na een afdaling van 8 verdiepingen de laatste vier treden even over het hoofd zag en glijdend de laatste meters aflegde.

Quotes van de dag:

Chrisjan: ‘Bengu heeft best wel een lekker kontje, maar dan wel in de broek die ze vandaag aan had’.

Rosanna over Amy: ‘jij bent echt lelijk als je laptopt’