Amnesty en de consul generaal...

Beste allemaal!

Wederom een nieuwe dag in het mooie Istanbul. Het opstaan gaat voorlopig verassend vlot, ondanks de gezellige avonden die plaatsvinden tot na middernacht. In het hostel hebben we een gezellige bar waar EFES-bier geschonken wordt en de nodige interessante verhalen tot stand komen. Neem bijvoorbeeld de vete tussen Rick en Chris Jan die beide dezelfde first-lady voor hun harem op ’t oog hebben. Verder wordt er gepokerd, geschaakt (met eenzijdige resultaten) en kaartruckjes geleerd. Met betrekking tot dat laatste heeft Niek de nodige moeite ondervonden, ondanks dat hij zelf beweert dat hij al na vier keer proberen ’t onder de knie had.

De volgende dag (woensdag) konden we enigszins uitslapen. Om 9.30 uur zat iedereen – inclusief Arjan – aan ’t ontbijt en kon Amy wederom haar autoritaire stem verheffen om de briefing te doen. Om 10.15 uur was ´t tijd om te vertrekken naar onze (nog steeds) veel te grote privebus. Alleen Chris Jan hield de boel op omdat hij paniekerig op zoek was naar zijn paspoort.

Na een klein eindje rijden kwamen we in pantalon en Polaris blouse bij onze eerste instantie: Amnesty International (AI) aan. Maar ‘een Polaris tuinbroek had echter niet misstaan’ aldus Kees. Een normale toerist zou ongetwijfeld strak voorbij gelopen zijn aan dit enigszins pauperige pandje dat de naam ‘kantoor’ nauwelijks mag dragen. Dit mocht de pret echter niet drukken, want al snel kwamen de verhalen over doodsbedreigingen, politiegeweld en eerwraak op tafel. De mensen van AI wisten te vertellen dat veel binnen Turkije kan verbeteren, maar dat er ook – met betrekking tot de Turken-Koerden bijvoorbeeld – niet te overdreven moet worden gereageerd. Al met al was gaf deze presentatie een veel genuanceerder beeld over Turkije dan onze ARI-Movement – ‘we are no monkeys’ – professor kon geven.

Na deze interessante en informatieve bijeenkomst was het tijd voor een lange middagpauze. We bevonden ons in de grootste winkelstraat van Turkije, dus er was genoeg te beleven. Bengu wist een park in de buurt te vinden waar – tot genoegstemming van enkele mensen – een speeltuin was gelokaliseerd. Eenmaal op de wipwap brandden de politieke discussies dan ook flink los. Vervolgens splitste de groep zich op. Kerken (geen moskees deze keer) werden bekeken, torens (met een fantastisch uitzicht over Istanbul) werden beklommen. Tot opluchting van Martijn (en met name zijn longen) bevat deze Galata-toren een lift.

Het tweede bezoek vond plaats in het Consulaat. We werden welkom geheten door Laura, een (te?) enthousiaste jongedame die ons meebracht naar de kerk die op de grond van het consulaat stond. Daar kregen we allereerst een introductie over het werk van een consulaat. Interessanter was echter de daaropvolgende discussie over de Armeense genocide, een discussie die natuurlijk niet uit kon blijven wanneer Turkije wordt bezocht. Nadat ook de consulaat-generaal was gearriveerd werd het tijd voor een drankje. De kerk werd verlaten, de deuren van het hoofdgebouw werden betreden en daar ging een wereld voor ons open: een prachtige balzaal met schitterend uitzicht over de stad. Vermeld moet echter worden dat de verkoelende droge witte wijn zijn bijdrage leverde aan dit geheel. Er werd vervolgens gepraat over uiteenlopende zaken met de consul-generaal, maar toen deze een iets te filosofische draai aan ’t gesprek gaf werd ’t tijd te gaan.

’s Avonds werd er gezamenlijk gegeten en daaropvolgend toetjes verorberd bij de McDonalds. Daarna ging iedereen bezig met zijn of haar micro-opdracht: een vermelding waard voor degenen die twijfelde aan het studiekarakter van onze studiereis.

Gegroet thuisfront!
Aafke en Chris Jan


PS. Voordat iemand de volgende vraag gaat posten op onze site: nee we zijn niet jaloers dat het warmer is in Nederland dan in Turkije, je wilt namelijk niet ’s middags met 28 graden in een pak door de stad lopen.