Bitter Sweet Big Brother

Vanochtend weer eens vroeg opgestaan, half 9 appel voor het ontbijt. Half 10 zaten we in de bus op weg naar het command and control center van de Istanbul Emniyet Müdürlügü (Politie Istanbul). Daar aangekomen moesten we onze camera’s inleveren en na het showen van een identiteitsbewijs mochten we naar binnen. Weer een hele nieuwe ervaring, het gebouw was veel moderner dan we hadden verwacht. Onze meetingroom had een flatscreen van op z’n minst een meter doorsnee; voor het bedienen van de PowerPoint op deze flatscreen was zelfs een aparte knopjes-Turk aan het werk gesteld. In onze vergadertafel was op elke zitplaats een tv-scherm geïntegreerd; die vanuit de tafel omhooggeschoven konden worden. De stoelen waren de eerste comfortabele die we tegengekomen zijn hier in Turkije. Maar het mooiste moet nog komen: de achterwand van de vergaderzaal was geheel van glas, en bood uitzicht op de central control room van de politie Istanbul. Met zo’n 200 verschillende schermen worden alle publieke plaatsen in Istanbul scherp in de smiezen gehouden. Nu zijn er 370 camera’s aan het werk in Istanbul, maar onze spreker vertelde ons dat ze toe willen naar het luttele aantal van 3000. De presentatie die we kregen ging over dit monitorsysteem, het zogenaamde Mobese systeem, wat alles omvatte van nummerbordregistratie tot en met het registreren van ruzies op straat. We werden zelfs nog blootgesteld aan een aantal filmpjes die met dit systeem zijn gemaakt. Zo kwam er een autodief met gezicht en al in beeld, konden we genieten van een ouderwetse vechtpartij, waren we getuige van een frontale aanrijding en zagen we tot slot hoe een demonstrant hele bomen kapot probeerde te slaan op een camera (en nee: “we are not monkeys”).

Na ons politiebezoek werden we met de bus terug naar het hostel gebracht, alwaar wij ons in iets comfortabelere kledij konden hullen. Na onze lunch in het hostel genuttigd te hebben, werden we weer opgehaald door onze buschauffeur, die ons over de Bosporusbrug naar het Aziatische gedeelte van Istanbul bracht. Voor een aantal van ons de eerste voet op Aziatische bodem. De plek waar we gedropt werden, lag hoog op een heuvel, naast allerlei televisie masten. De lokale bevolking had in het naastgelegen park een bijzondere horecagelegenheid opgezet. In een aparte kiosk moest je van een lijst af bestellen wat je wilde hebben. Daarna kreeg je een bonnetje en kon je drie verschillende uitspanningen af om je net gekochte maal bij elkaar te zoeken. Hier hebben we kennis gemaakt met een Turkse specialiteit, de Gözleme. Dit is een soort dubbelgevouwen pannenkoek die te krijgen was met aardappels, spinazie of feta. Na anderhalf uur genoten te hebben van het formidabele uitzicht, werden we door de buschauffeur gedropt bij de Galatabrug, alwaar wij een afspraak hadden met Mark Guillet, de AD correspondent voor Turkije. We zijn met hem en zijn assistent Ufuk gaan eten, wat erg gezellig was. De discussies over politiek en religie tierden welig. Na lekker lang te hebben nagetafeld gingen wij te voet weer terug naar het hostel.

Wist u dat:
- Aafke aan het eind van een film vaak nog steeds niet weet wie de hoofdrolspeler is
- Hilde overtuigd was van het feit dat we aan de andere kant van de overkant van de weg waren
- Mark Guillet van mening is dat Turkije het best getypeerd kan worden als ‘Bitter Sweet’ (de extremen in de Turkse thee)
- Amy dacht dat AZ uit Arnhem kwam
- Kees hoopte dat de Hermes House Band na een bezoek aan Zuid Afrika niet door het leven zou moeten gaan als Herpes House Band
- Chris zijn wereldbeeld op zijn grondvesten schudt omdat hij moest WACHTEN in een mannentoilet, terwijl Amy bij de dames gewoon door kon lopen.
- Rosanna aan Martijn voorstelde om te gaan buikdansen, waarop Jozef Jan tegen Martijn zei: ga maar vast liggen
- Niek aan onze Turkse vriend Ufuk probeerde uit te leggen wat een woordenboek is, waarbij hij de vertaling toch iets te lettelijk opnam. Ufuk begreep niet wat een ‘word book’is.

Zo leren we elke dag weer bij.

Groeten uit het zeker zonnige, maar niet te hete Istanbul,

Jozef Jan & Amy