Wij wel...

Vandaag was onze laatste dag van het officiele programma in Istanbul. Zoals bijna elke dag stonden we om half 10 weer in vol ornaat klaar om in dit geval naar de rechtbank te gaan.
Wel is ondertussen te merken dat de vermoeidheid/brakheid er in begint te sluipen, wat bij de rechters helaas ook niet onopgemerkt bleef.

Berk, ons contactpersoon van de Ari Movement, heeft voor vandaag een afspraak geregeld met een advocaat. Deze advocaat gaf ons in het centrale gerechtsgebouw van Istanbul een praatje over de gang van zaken. Dit was echter van korte duur, want er stond ons een verrassing te wachten. We mochten namelijk een strafproces bijwonen.

We werden een rechtszaal ingeleid waar drie rechters bovenop een podium zetelden, met daarnaast de openbaar aanklager en ervoor de griffie. Er moet opgemerkt worden dat dit plaatje, zeker in deze Turkse setting, behoorlijk intimiderend overkwam. We kregen de gelegenheid om enkele vragen te stellen aan de rechters, al ging dat nogal schuchter, mede door onze algemene staat van bewustzijn en de houding en aanblik van de rechters. Na een kwartiertje werden de twee verdachten onder zware bewaking binnengeleid. Dat betekent door vijf agenten van de gendarmerie met knuppels, pistolen en geweren. De publieke tribune werd bewaakt door nog eens vijf normale politieagenten. Hoe schaamteloos ook, wij zaten zelfs helemaal vooraan, voor de familie waarvan zelfs een deel buiten moest blijven wachten omdat wij het grootste deel van de zaal vulden. Wij konden de zaak niet begrijpen, en zij konden het niet volgen. Wel wisten onze vertalers duidelijk te maken dat het om een oom en neef ging die werden beschuldigd van drugshandel. Helaas was een uitspraak nog niet mogelijk, maar dat het zware straffen zullen worden, is wel zeker. Na het proces kregen we nog een korte rondleiding door het gebouw en was er nog de mogelijkheid tot het stellen van vragen aan de advocaat, wat ons toen toch wel beter afging.

Na een korte lunch vertrokken we naar de Bosporus Universiteit waar wij een bezoek brachten aan het Social Policy Forum. Dit is een afdeling van de universiteit waar sinds drie jaar op hoog niveau onderzoek gedaan wordt naar het beleid rondom de sociale voorzieningen in Turkije. Hier kregen wij een zeer verhelderend verhaal over de huidige stand van zaken op dit gebied in Turkije, en waar het in de toekomst heen zou moeten gaan. Voorafgaand aan het bezoek zat Arjan al flink te pronken met de artikelen die hij gelezen had, waarvan hij zich afvroeg of hij hierover wel kon beginnen. Ter zake bleek dat de docente, met een stem van een geit (al hebben we ondertussen geleerd dat we Turken hiermee niet mogen associeren) door de zenuwen, en haar assistente de auteurs bleken van beide artikelen, welke beide gepubliceerd zijn in het European Social Policy Journal. Na de zeer boeiende presentatie en daaropvolgende discussie, kregen wij nog een rondleiding over de aangrenzende campus. Deze campus is gelegen aan de Bosporus, wat betekent dat ook hier het inmiddels bekende prachtige uitzicht weer eens bewonderd kon worden. Dat we daarvoor eerst een nat pak moesten oplopen door de werkende sproei-installatie was een kleine opoffering. Teruglopend naar de bus, liepen we een drietal kleine voetballertjes tegen het lijf op het centrale grasveld. Nadat Kees publiekelijk was vernederd met een ‘panna’ door een van deze kleine talenten, werden we uitgedaagd voor een partijtje voetbal op hoog niveau. Een vijftal spelers van FC Polaris, gekleed in door de kinderen betitelde ‘Mr. Smith kleding’, nam het op tegen drie kleine kinderen die werden bijgestaan door twee zeer vrolijke Turken. Het resultaat was een spetterende en vermoeiende wedstrijd die beslecht moest worden met een 2-2 gelijkspel. Dat de frustraties hoog opliepen, bleek uit het feit dat Kees een van de ‘stadionlampen’ kapot wist te schieten.

Na nog een kort bezoek aan het hostel, werden wij opgehaald door een busje, die ons door de ondertussen bekende drukte van Istanbul wist te loodsen naar waar wij al de hele week naar uit hebben gekeken; de rondvaart over de Bosporus. Er werd begonnen met een diner tijdens een korte tocht over de Golden Horn, waarna we het onstuimige water van de Bosporus overschommelden. Er valt niet meer te zeggen dan dat dit werkelijk fantastisch was en voor allen een van de meest bijzondere dingen die wij ooit in ons leven gezien hebben. Laten we het houden op: wij waren er wel, jullie niet ;)

Gelukkig kruipen wij zometeen, wellicht nog na een goede waterpijp, ons bed in, maar wensen wij alle batalopers veel plezier, succes en gezelligheid toe! Drink een biertje op ons, dan doen wij dat op jullie!

Wist u dat:
- Turkse rechters uitermate charmant en dominant gekleed zijn
- De dossiermappen in Turkije letterlijk voor het oprapen liggen
- Chris Jan zich gemakkelijk laat poorten door kleine kinderen
- Dat we een zeer getalenteerd zanggezelschap vormen
- Dat Chris Jan vast en zeker voorzitter wil worden van de te vormen ‘zangcommissie’
- Kees stiekem weleens fantaseert over roze sokken
- Veel van ons hoofddoekjes absoluut niet misstaan
- Amy van tijd tot tijd meer dode lichaamsdelen met zich meedraagt dan ons lief is
- Op Turkse scholen soms niet eens wordt gestreefd naar het geven van goed onderwijs, maar naar het creëren van een goede Turk
- Wij wel in Istanbul zijn, en jullie niet... :P

Rick & Martijn