Een vrije dag!

Na enkele dagen een intensief onderwijsprogramma te hebben gevolgd, was het vandaag tijd voor een vrije dag. Dit betekende dat we dus eindelijk lang uit konden slapen, en individueel op pad konden... maar al snel was duidelijk dat we toch niet zonder elkaar konden en we besloten dan ook gezamenlijk op pad te gaan. Om half 10 zaten we met zijn allen fris en fruitig aan het ontbijt, dus van uitslapen was ook niet echt sprake.
De Aya Sofia stond voor maandag op het programma, maar die was toen helaas gesloten. Een mooie gelegenheid om dit prachtige bouwwerk vandaag te bezoeken. De Aya Sofia was eerst een kerk toen Istanbul nog Constantinopel heette. Door de verovering van de Osmanen is het daarna omgebouwd tot moskee. Alle afbeeldingen en prachtige mozaiken werden overschilderd, zodat er niets meer van de christelijke geschiedenis van het gebouw zichtbaar was. Daarna heeft Atatürk het gebouw omgebouwd tot een museum. Een deel van de christelijke mozaiken zijn inmiddels weer zichtbaar, maar helaas ernstig beschadigd. Na een uur het museum te hebben bewonderd, hebben we ons een weg gemaakt door de hordes Japanse toeristen en vervolgden we onze weg naar de oude cisternen, de Yerebatan Sarayi. Dit is een overblijfsel van de watervoorziening van het oude Byzantium. De cisterne is een verlichte ondergrondse ruimte met veel water en veel verschillende soorten zuilen. Het hoogtepunt was de aanwezigheid van de zuilen met de hoofden van Medusa, compleet met slangenhaar. Medusa was berucht om haar blik, die mensen in steen kon doen veranderen. Perseus maakte hier gebruikt van door een van haar hoofden af te hakken en te gebruiken om zijn tegenstanders in de oorlog uit te schakelen. Na deze indrukwekkende monumenten zijn we naar de Green Corner gegaan, een terras naast de Aya Sofia, waar we hebben geluncht.
Tot veler teleurstelling was de Club Sandwich op (‘NO-NO’). Toen Niek daarom besloot voor de Italiaanse penne te gaan, bleek dat ook deze tijdelijk niet leverbaar was. Ondanks deze pech hebben we toch lekker gegeten.

Na de lunch was het dan eindelijk zover: de grote bazaar! Met name de vrouwen waren niet meer te houwe, zoals Hanneke het zo mooi omschreef. Op de bazaar was het een wirwar van vele winkeltjes die allerlei prullarie verkochten, en eigenlijk ook allemaal hetzelfde. Desalniettemin was het een mooie gelegenheid onze afding-skills te trainen (maar hebben we nou goed afgedongen of afgedingd?). Amy spande de kroon met haar gigantische inkopen, Martijn is in de wolken met zijn nieuwe schaakbord en Chantal gaat buikdansen met haar nieuwe muziek op de achtergrond. Alle cadeaus voor het thuisfront zijn inmiddels al binnen (zijn jullie al nieuwsgierig?). Na de grote bazaar zochten de mannen het terras en het bier op en gingen de dames vol enthousiasme over hun nieuwe aankopen vertellen.

Nadat we even bijgekomen waren in het hostel, verzamelden we rond half 8 weer (eigenlijk 7 uur al, maar Arjan had iedereen wijs gemaakt dat we een half uur later zouden gaan eten). We vertrokken met een busje, dat net als de andere bus en de boot van de avond ervoor, helemaal voor ons alleen was. De wijk Taksim was ons doel, het hippe deel van Istanbul. Eenmaal daar, was er geen enkele ober die ons zijn tent probeerden in te lokken! We begonnen ons af te vragen wat er mis wat met ons, maar uiteindelijk vonden we ergens in een zijstraatje een enthousiaste ober. Alsof het nog niet genoeg was, hadden we ook hier het restaurant voor onszelf! De ober begreep ons niet helemaal, maar lachte hard mee om onze grappen. We vroegen (Hollanders als we zijn) om gratis thee na het eten: ‘Can we have tea on the house?’. Wederom werden we niet helemaal begrepen. Ober: ‘On the house? On which house? MY HOUSE?’. Nou ja, toch gekregen, die gratis thee. Toen we eindelijk de rekening gekregen hadden, vervolgden we onze weg, en wel naar de Starbucks. Na een lekkere kop koffie/thee/hot chocolate doken we een Turkish Cafe in. Een geweldige sfeer, prima muziek en heerlijke wijn/bier/raki. Omdat we ook nog wel iets anders van het uitgaansleven wilde zien, verlieten we de sfeervolle tent. We vroegen een beetje rond en Club 360 scheen de mooiste club van Istanbul te zijn: dat moesten we zien! We dachten dat we in een appartementencomlex waren, maar 6 verdiepingen later bleek dit absoluut niet het geval. De club was inderdaad geweldig en bood een prachtig uitzicht over Istanbul. Het is niet te omschrijven hoe geweldig dit was, tijdens het stappen even het balkon op lopen en de Blauwe Moskee vanaf een grote afstand bekijken. ZUCHT! Het uitzicht kregen we niet gratis, de kosten hiervan waren ruim verrekend in de drank. Wanneer je een drankje bestelde, moest je maar liefst 3 YTL per drankje betalen om het te laten brengen! De andere gasten in de club vonden het niet nodig om te dansen, maar lieten liever zien hoeveel dure drankjes ze konden betalen. Wij konden ons hier natuurlijk niet zo bij aansluiten en hebben het dus maar op het dansen gezet. Na een lange en geslaagde avond, begaven we ons weer naar het Taksim square en gingen op zoek naar goedkope taxi’s die ons terug konden brengen naar het hostel. Het ene viertal slaagde hier wat beter in dan het andere viertal, prijzen varieerden van 15 tot 25 YTL. Bij het hostel aangekomen kroop iedereen met een tevreden gevoel in zijn of haar bedje.

Onze eerste week in Istanbul was ZEER geslaagd en deze avond was een mooie afsluiting.

Vanuit Ankara zullen jullie zeker weer van ons horen.

Gamele Gamele (Turks voor: een beetje brak)
Chantal en Sanne

Wist je dat...

- Turken je tassen WEL achter je aan komen brengen, als je ze laat liggen?
- Aafke haar jam zo lekker vond dat ze een deel bewaarde in haar haar en op haar shirt?
- De Turkse politie je beste vriend is? (Toch Jozef-Jan)
- Dat Arjan kaarsjes uit kan drukken met zijn vinger?
- Het Batafeest in Enschede gaaf is, maar en Turkse club met uitzicht veeeeel gaver?
- Sanne in de smaak valt bij Turkse obers? (met als resultaat een mailadres)
- Niek de coolste dansmove van iedereen heeft?
- Hanneke bijna bij het afval werd gezet? (weer eens wat anders dan kamelen)
- Het hiet onbeschrijfelijk mooi is en we daarom maar geen poging meer ondernemen om dit verder uit te leggen?