Toppers in het dal

De tweede reisdag van de study tour: vandaag naar Ankara. Stipt om 11:00 uur vertrokken we vanaf de busstandplaats met onze geniale bus voor 30 personen. Dit betekent twee stoelen per persoon en dus een zeer relaxte trip. Met een gangetje van 80 km per uur door de binnenstad van Istanbul gingen we Bengu ophalen die door haar moeder werd uitgezwaaid. De, naar het schijnt, enige snelweg van Turkije werd opgezocht richting Ankara. Onze buschauffeur had een snelheidsbegrenzer van 90 km per uur. Dit was een prettig piepje dat stelselmatig genegeerd werd. Onderweg kon er niet gegeten worden volgens de Turkse inlichtingendienst dus iedereen had tassen vol voedzame chips en chocolade. Na 20 km kwamen we al de eerste burger king tegen en bij de vijfde Mac was het laatste vertrouwen in de inlichtingendienst verdwenen. Hier werd dan ook gestopt voor een broodnodige aanvulling van de voedselvoorraad en een potje samba voetbal van de heren. Kees slaagde er in om daar eindelijk een Turkse chick te scoren (zie foto). Bij de tweede stop bleek het kwik gedaald te zijn naar een gevoelstemperatuur van rond de 0 graden. Gelukkig bleek bij aankomst in Ankara dat er nog een nette 18 graden gescoord werd. Tijdens de reis viel het op hoe anders de omgeving was dan Istanbul. Ankara zelf is ook niet om over naar huis te schrijven, verwacht dan ook geen post de komende dagen. Na het verlaten van Istanbul bleek dat we al aardig wat vrienden gemaakt hadden. Naar schattingen van nu.nl gingen er 300.000 mensen de straat op om ons uit te zwaaien. Tijdens de reis begon er wat spanning te komen over de politieke situatie in Turkije. Verhalen over een eventuele staatsgreep gingen de ronde in de bus, al duurt het even in zo'n grote bus voordat iedereen het door heeft. Zeker als er mensen niet helemaal bij zinnen zijn (zie foto CJ en HB met onderschrift: liefde is... samen een infuus delen).

Het (h)otel zag er van buiten erg chique uit (zie foto), de beste man had al zijn geld in de gevel gestoken. De kamers zijn simpel maar netjes en de badkamers zijn zo hip dat je op de wc kunt douchen. Natuurlijk moest er ook aan de interne mens gedacht worden en na een tocht door de sloppenwijk achter ons hotel, waar we nogmaals hartelijk welkom werden geheten in Turkije, hebben we veredelde snackbar bereid gevonden om de keuken aan te slingeren. De richie rich pizza bleek erg populair alleen was de smaak minder rijk. De klap op de vuurpijl kwam echter met het toetje: een heel verre neef van de baklava (een bruine miniatuur versie van een mammoet en dan vooral zijn haar, zie foto). Wees gerust alle mensen die 'm geproefd hebben leven nog steeds. Terug in het hotel bleek de reis zijn tol geeist te hebben. Velen gingen vroeg slapen, anderen kropen achter de laptop voor het afronden van hun micro verslag. Maar.....

Wist u dat:
- Ankara volgens Niek niet echt een terroristische trekpleister is.
- Aafke echt dacht dat turkse lira's echt jittels heten
- Arjan er van overtuigd is dat er nog veel vrouwen te verbouwen is.
- Aafke het liefst 1,5 kauwgompje eet, want 1 is te weinig en 2 is te veel.
- Kees voorstel voor een quote 500 unaniem is aangenomen.
- De interne telefoon ruimschoots gebruikt wordt.
- De ED burger het culinaire hoogstandje van Ankara is.
- De vreugde dans van Kees vanwege het kampioenschap van Ajax wreed werd onderbroken door de mededeling dat PSV op doelsaldo kampioen was geworden.

Groetjes uit het iets koudere, iets minder zonnige, iets minder culturele, iets grijzere, iets rustigere, iets lelijkere, iets rommeligere, iets armere, iets pauperdere Ankara.

Amy en Kees